පසුගිය දෙසැම්බර් පළමු වැනිදාට ලෝක
ඒඩ්ස් දිනය යෙදිල තිබුණා. ඇත්තටම ඒඩ්ස් පිළිබඳව ලාංකේය අපේ ආකල්පය
කුමක්ද? ඒඩ්ස් තුරන් කළ යුතුයි කියන තැන අපි හැමෝම ඉන්නව. ඒකෙ කතා දෙකක් නෑ. ඒ
වුණාට ඒඩ්ස් රෝගීන් ගැන අපේ ආකල්පය කොයිවගේද කියන තැනදි මලියගෙ හිතත් පොඩ්ඩක්
ගැස්සෙනව. ඇයි..? අපිට දියවැඩියාව, කොලස්ටරෝල්, ප්‍රෙෂර් තියෙනව කියන්න අපි බය නෑ.
ඒත් ඔය කියන ෆුල්ඔප්ෂන් ලෙඩ ලැයිස්තුවෙ ඒඩ්ස් නෑ. මොකද ඒඩ්ස් රෝගීන් සමාජය ඇතුළෙ
කොන්වෙනව. අනාරක්ෂිත එහෙම නැතිනම් අසම්මත ලිංගික හැසීරීම් වල ප්‍රතිඵලයක් විදියට
තමයි මේ මනුස්සයට ඒඩ්ස් හැදිල තියෙන්නෙ කියල අපි හිතන්නෙ. ඒක එහෙම වෙන්නත් පුළුවන්
නොවෙන්නනත් පුළුවන්. ඒඩ්ස් ආසාදිත මවකගෙන් දරුවාට ඒ වගේම රුධිර පාරවිලයනයේදි ඒඩ්ස්
ආසාදනය වීමේ හැකියාව තියෙනව. කොහොම වුණත් ඒඩ්ස් එක්ක අපේ ඔළු වලට රිංගන දෙයක් තමයි
ගණිකාව කියන මාතෘකාව. ඒක වෙනම සාකච්ඡා කරන්න ඕන මාතෘකාවක්.
සෞඛ්‍යය ඇමතිතුමා උසස් පෙළ ළමයින්ටත්
විශ්වවිද්‍යාල ළමයින්ටත් HIV පරීක්ෂණය අනිවාර්ය කරන්න සූදානම් වෙනව. ඒක ඇත්තටම හොඳ දෙයක්. ඒ වුණත් උඩින්
පැලස්තර ඇලෙව්වට විතරක් මදි. රෝග මූලයටයි ප්‍රතිකාරය ඕනෑ. මොකක්ද මේ ඒඩ්ස්
කියන්නෙ? කොහොමද මේක පැතිරෙන්නෙ? මේ දේවල් ගැන හරිහමන් දැනුවත් වීමක් සමාජයට
කෙරෙනවද? අන්තර්ජාලය පැත්තෙ කරක් ගහද්දි නිකමට හොයල බලන්ඩකො ඒඩ්ස් ගැන දැනුවත්
කරපු ලංකාවෙ වෙබ් අඩවි කොච්චර තියෙනවද කියල. ඒ වුණාට ලිංගික සූරාකෑම් පිළිබඳව රහ කර කර කියන්ඩ නම්
ඕන තරම් වෙබ් අඩවිත් සමහර මාධ්‍යත් අපට තියෙනව.
මලියගෙ අදහස මේ HIV AIDS ගැන දැනුවත් කිරීම
ඇරඹෙන්න ඕන පාසලෙන්. මොකද එතැන තමයි මුල . සමාජය හා ගැටෙන්න අවශ්‍ය දැනුම ලැබෙන්නෙ
එතැනින්. ඒ වුණත් අද ඒ කර්තව්‍ය අපේ පාසල් විෂය මාලා වලින් ඉටුකෙරෙනවද කියන තැන
ගැටළුවක් තියෙනව. සෞඛ්‍යය හා ශාරීරික අධ්‍යාපනය කියල විෂයක් පාසලේ ඉගැන්වෙනව.
අපිත් ඉගෙනගත්ත. මොනමොනවදෝ රෝග ටිකක් ගැන නෝට්ස් ලියාගත්ත. නැත්නම් සෞඛ්‍යය
පීරියඩ් එකේ පිට්ටනියට ගිහිං ෆුට්බෝල් ගැහුව. ඒ වුණාට ගණං පීරියඩ් එක . කට් කළොත්
කම්මුතුයි. ඇයි මේ සමහර විෂයන්ට මුල්තැනත් තවත් වැදගත් විෂයන්ට අගුපිලත්
හිමිවෙන්නෙ. විෂය වැදගත් කියල ගණං වගේ උඩට ගත්තයි කියමුකො. අනිවාර්ය කොළයි
කියමුකො. ප්‍රශ්නෙ ඉවරද? ඔය වගකිවයුතු තැන් වල ඉබි යතුරු දාගෙන තියාගෙන ඉන්න
‘ලිංගික අධ්‍යාපනය‘ බින්න බැහැපු තැන්වලම තියෙයි. උසස් පෙළ ළමයින්ට විශ්වවිද්‍යාල
ළමයින්ට ලිංගිකත්වය සමාජ රෝග ගැන පුළුල් අවබෝධයක් දෙන්න අපි බයයි. ඇයි....? ඔබ
අහයි මේව එළිපිට කතානරන්ඩ පුළුවන්ද කියල. එළිපිට කතානරන්ඩ බැරිනම් rooms , boxes ඇතුළෙ කතාකරන්ඩ කියලද
කියන්නෙ? ඇයි මේ තරම් පහත් තත්ත්වයට අපි වැටෙන්නෙ?
මැදපෙරදිග රැකියා වලට යන අපේ අම්මල අක්කල බොහොමයක් ආපහු එන්නෙ දහදුක් විඳල. සමහරුන්ගෙ ඇඟවල් ඇතුළෙ යකඩ ඇණ. සමහරු
සදහටම අබාධිත වෙලා. මේ හැම ඛේදවාචකයක් අස්සෙම තවත් අමිහිරි සත්‍යයක් හැංගිලා
තියෙනව. ඒ තමයි ඒඩ්ස්. ඉතින් මේ අහිංසක අපේ සහෝදරියන්ට මොකද වෙන්නෙ?
මේ අය මිනිස්සු නෙමේද? වැලිකඩ බන්ධනාගාර විසල් තාප්පයේ ගහල තියෙනව මෙන්න
මෙහෙම ‘සිරකරුවෝ මනුෂ්‍යයයෝය‘ කියල. ඒ වගේම තමයි ඒඩ්ස් රෝගීන්ද මනුෂ්‍යයයෝය කියල
තමයි මලියට කියන්න තියෙන්නෙ.
හොඳම දේ දරුවන්ට ය. එහෙම
නම් හොඳම දේ දරුවන්ට දෙන්නට
යහපත් හෙටක් තනන්නට හෙට ලෝකය මේ ගැන දැනුවත් කළ යුතුය. මලියගේ අදහස ඒකය.
මේ කවිය ඔවුන්ගේය
(2015/12/01 දිනට යෙදෙන ජගත් ඒඩ්ස් දිනය නිමිත්තෙනි.)
පිනි බිඳු දහසකුත් වපුළ
නිදහසේ හුස්මගත් තෘණ භූමි
කොටුකරපු නොහික්මුණු කටුකමිබි
මත ඇවුණු මල්...............
ලේ ගලන සුදු අරලියා මල්.................
‘මේ කවිය මං අහුලගත්තේ
ඇල්මැරුණු කනත්තක
රතු අරලියා මලකින්‘
මීට
මලියා
